cud

Siedze przy biurku przed kompem. Spogladam na błyskający spektrum barw ekran monitora podświadomie czując obawę, że mój słaby wzrok może kiedyś nie wytrzymać takiej dawki obciążeń jaki przyszło mu nieść w dzisiejszych czasach. Popijając herbatkę marki "Herbatka rozpuszczalna dla dzieci o smaku owoce lasu" wpatruję się zatem w mego wroga czytając słowa pełne metafizycznych uniesień:

" Psychologowie wiedzą, że istnieje pewna faza rozwoju, przez którą musi przejść każde dziecko. Czy zaobserwowałeś małe dzieci? Są bardzo przywiązane do pewnych przedmiotów – albo pluszowego misia, albo kawałka koca, albo czegokolwiek ... "

TRACH!

Rozległ się nagle przeraźliwy huk! "Co to za dźwięk?" Widzę słowa jak te dźwięki powstające w mej głowie. I zaraz identyfikacja wroga. "To budzik" I zaraz ciąg skojarzeń wydarzający się w ułamku sekundy " To budzik, ten czarny, wyglada jak starodawny, z ikei, kupił go kiedyś mój tata, ah mój tata, pamiętam go, umarł, tęsknię, grób , powinienem go odwiedzić, nowe kafelki wokół grobu nie dokończone..."

TRACH!

obecność. jestem. śmieję się do siebie z głupoty. chce mi się płakać. moja introwertyczna masochistyczna natura dała o sobie znać. świadomość iluzji i własnej głupoty czasem trudno porzucić. człowiek łatwo się przywiązuje poczynając od poczucia terytorium i własnego urojonego bezpieczeństwa do swojego misia. Ale czy jest jakaś różnica?

Ale czy jest jakaś różńica?

TRACH!